Bugün 24 temmuz. Yani senin doğum günün. Girip bakar mısın bilmiyorum ama yazmak istedim. Aslında sana yazmayı tercih ederdim ama işte "şartlar" :)
Bir aydır sana yazacağım doğum günü mesajının üzerinde çalışıyordum. Yaz yaz bitiremedim hayatıma kattığını güzellikleri. Yazdıkça yazasım geldi. Ara ara dinlenip aralara eklemeler yaptım falan. Ne kadar sevineceğini düşünüp mutlu oluyordum ve hryecanlanıyordum öyle ki nerdeyse yollayacaktım doğum günün gelmeden. Ama sana bunları söyleyemeden gittin. Umutlu ve güzel cümlelerdi yazdıklarım ama artık öyle hissetmiyorum, o yüzden sildim hepsini yeni baştan yazdım. Hayatıma kattığın güzel şeyler konusunda hâlâ aynı fikirdeyim ama umutlu değilim artık pek. Bence bunun için beni suçlayamazsın değil mi?
Eğer öylece gitmeseydin o hafta sana anlatacak güzel haberlerim vardı. Eğer o gün gitmeseydin beraber sevinebileceğimiz haberlerim vardı sana. Ama gittin. Hani hiçbir şey değil de "şartlar böyle elveriyor" diyip gitmeni hiçbir kalıba sığdıramıyorum. Cevap vermemi bile beklemeden, sana ulaşabileceğim herhangi bir şey bırakmadan gitmeni ben hiçbir kalıba sığdıramıyorum. Düşünüyorum düşünüyorum o şartlar ne olabilir diye ama aklıma bu şekilde gitmeni gerektirecek hiçbir şart gelmiyor. Yine de o kadar eminim ki gerçekten mecbur kalmasan böyle gitmeyeceğine ama işte... Beni biliyorsun, ölüm olmadığı sürece ben her şeyin üstesinden gelirdim ya. Lafta da değil, gerçekten üstesinden gelirdim. Eğer beni yanında isteseydin tabii. istememiş olacaksın ki öylece gittin. Bir neden bile bırakmadan üstelik. Neden bana bir neden bile bırakmadın? Hayatıma o kadar az insan alıp o kadar az insana güveniyorum ki şimdi gidişin canımı çok yakıyor. Çünkü güvendim ya ben sana, sana tutununca düşmem sanmıştım. Eminim ki geçerli nedenlerin vardır, eminim. Böylece gitmezsin çünkü biliyorum. Beni böyle bırakıp gitmezsin sen, ben seni tanıyorum. Ama ne olurdu bana da o geçerli nedenleri söyleyip öyle gitseydin? Ha madem gidecektin tamam, zorla tutmazdım ya seni yine de söyleseydin o şartları. Ne olurdu? Kırgınım açıkçası. Ve kızgın. Bence ben bir açıklama hakediyordum, bence biz bir açıklama ve cevabı hakediyorduk ya. Ama hâlâ bile geçerli nedenlerin olduğuna inanıyorum, inanmak istiyorum. Ne kadar aptalım diyeceğim ve sen yine kızacaksın biliyorum ama öyleyim. Bazı şeyler aslında çok basit. Mesela gitmek. Gittin. Bu kadar. Bitti. Bunun üzerine sayfalarca yazı yazılmaz aslında çünkü tek nedeni var gitmek istedin ve gittin. Ama işte ben aptalım dedim ya, yine çabalıyorum. Hiç suçum olmayan bir ayrılığı telafi etmeye çalışıyorum. Üstelik tek taraflı. Belki de asla okunmayacak cümleler kuruyorum sırf hâlâ hayattayken düzeltilebilecek şeyler olduğuna inandığım için.
Beni biliyorsun, takıntılı manyağın tekiyim. Hiçbir şeyi kolay kolay unutmam. Öylesine söylenmiş rastgele sözleri bile. Bu daha da zorlaştırıyor tabii hayatımdan çıkan insanları hayatımdan çıkarmamı. Gittin ama işte hep benimlesin. Erik görünce bile içim burkuluyor, evet sen sevmiyosun diye. Kardeşime bir ayakkabı almıştım iki ay önce, ayakkabıyı alırken seninle konuşuyordum diye ayakkabıya bakınca bile gözlerim doluyor. Ben böyle hastalıklı bir insanım işte. Hayatımı o kadar zorlaştırıyor ki bu durum. Çukur izleyip izleyip bana anlatıyordun diye nerde görsem boğazım düğümleniyor mesela. Şarkı listemin yüzde sekseni zaten senin önerdiğin şarkılar, dinlemeyi bırak gözümün ucuyla bile bakamıyorum. E haliyle çok yoruluyor ve üzülüyorum. Sana söz verdim biliyorum, ama sen de yanımda olacağına dair söz vermiştin. Sen tutmadın sözünü ben de tutamıyorum, ödeşmiş sayılırız :) Yine de merak etme, ağlamıyorum.
Üstüne titrediğim her şeyi yitirmeyi öğrendim çoktan demiş Ahmet Erhan. Senden önce bakınca ben de öyle düşünmüştüm. Hayatıma bir sürü insan girip çıktı. Çok değer verdiğim insanlar hiç tanışmamışız gibi çekip gittiler. Alışmamdan mıdır yoksa o sıralar kendimle meşgul olmaktan onlar için üzülmeye fırsat bulamamaktan mıdır bilmem ama çok da zorlanmadım yokluklarında. Hep öyle olacak sandım. Bundan sonra kim giderse yokluğu bana dokunmayacak sandım. Ama öyle olmadı. Sen gidince beni kurtardığın kuyuya düştüm tekrar. Eskisi kadar kötü değilim ama yine de mutlu değilim işte. Çok özlüyorum seni. Gerçekten çok özlüyorum. Kendimi özler gibi özlüyorum hem de.
Bunu görür müsün, görsen okur musun, okusan döner misin; bilmiyorum. Ama pek ihtimal vermiyorum açıkçası. Dönecek olsan gitmezdin. Ama ben dönmeni çok istiyorum. Çünkü seni çok seviyorum. Hayatıma giren o kadar nadir güzel şey var ki avuçlarımdan kayıp gitmeni istemiyorum. Ve biliyorum ki eğer bana şimdi değil de aylar yıllar sonra dönersen beni bulamayacaksın ya da beni şimdi olduğum gibi bulamayacaksın. Bu ağırlığı kaldırabilir belki senin yüreğin ama benimki kaldıramaz. O yüzden eğer önümüzdeki bir hafta içinde dönmeyeceksen bir daha gelme. Bana nerden ulaşabileceğini biliyorsun. Sana ulaşacak tek bir adres olsa elimde hiç düşünmem bunları yüzüne söylemek için gelirdim ama sen bunu layık gördün. Bütün gelecek senin ellerinde. Ben “Telafi edilemez şeyler yaşamadık, ben senin çabasızlığına kırgınım.” demek istemiyorum, o yüzden gelmeni istiyorum ve bekliyorum. Yine de şunu belirtmek istiyorum; eğer bensiz mutluysan eğer hayatında azıcık olsun hissetmiyorsan yokluğumu bunu okusan da dönme. Ben üstesinden gelirim. Bunun da üstesinden gelirim. Ne demiş Zakkum
"sen bana bakma, ilk değil bu" :)
Son olarak eğer gelmeyeceksen; mutlu ol. Hayat karşına ne getirirse getirsin senin için her zaman dua eden biri var bunu sakın unutma. Sigarayı azaltmıştın tekrar arttırma. iki ay sonra kontrolün var aksatma, ilaçlarını da düzenli kullan ve ihmal etme. Beni düşünme demeyeceğim çünkü düşünsen böyle gitmezdin zaten ama arada sırada bile olsa takılmayayım aklına. Önüne bak. Verdiğin karardan pişmanlık duyma çünkü bu senin seçimin. Eğer üzülüyorsan üzülme. Ama olur da okursan ve nasıl olduğumu soracaksan
böyleyim :) Beni unutma demiştin, ben seni istesem de unutamam ama sen beni unut. Çünkü Türk filmi değil yaşadığımız, yani ileride bir sokakta rastlaşmayacağız. Ne demiş şair; sen ve ben acıdan bir dağız, sen ve ben bu dünyada bir daha hiç karşılaşmayacağız :) O yüzden sen beni unut.
Ve her şey için teşekkür ederim sevgili dostum, abim, sırdaşım.. her şey için. Bana kilometrelerce öteden sevgini ve şefkatini hissettirdiğin için teşekkür ederim. Yanında ağlamama izin veridiğin için teşekkür ederim. Bütün dertlerimi dinleyip, her zaman yanımda olduğun için teşekkür ederim. Sakın bunları okuyunca dolmasın gözlerin, daralmasın ruhun. Ben iyi olacağım, beni merak etme. Bir hafta açık kalacak Instagram hesabım. Tam bir hafta. Sırf sen yazarsın diye açık orası, eğer 31 Temmuz'a kadar yazmazsan kapatacağım. Şartlar eşit olsun diye belki burayı bile kapatacağım. Ama sen yine de beni merak etme. iki sene önce bir tweet görmüştüm; "senden önce de böyleydim ben, yine kimsem yoktu. üzülme, sıkma yüreğini. su akıyor ve yatağını buluyor. bulmasa bile akıp gidiyor işte. sen geldin, izledin ve gidiyorsun. sadece bana biraz da olsa gülebileceğimi gösterdin. çokça teşekkür ediyorum." diyordu. O zaman çok dua etmiştim Allah'ım beni bu cümleyi kurduracak biriyle tanıştırma demiştim. Korktum birine bağlanıp daha sert düşmekten. Korktuğum başıma geldi. Yine de iyi ki girdin hayatıma. iyi ki doğdun ve iyi ki şu an hâlâ bir yerlerde nefes alıyorsun. Bin şükür. Tek isteğim yaşadığından haberdar olmaktı ama sen bunu bile çok gördün bana ya yine de canın sağolsun. iyi ki tanıdım seni. Kendine çok çok iyi bak, hoşça kal.